Στο συναπάντημα τριών κοινοτήτων της Δυτικής Λεμεσού και συγκεκριμένα της Ερήμης, του Κολοσσίου και του Ύψωνα, σε ένα δαντελωτό από βράχια ανάγλυφο˙ανάμεσα σε πολύ λίγα δέντρα (χαρουπιές) όμως σε πολλά ταπεινά φυτά και θάμνους της Κυπριακής γης˙ ανοίγετε μεγαλόπρεπο και ταυτόχρονα αρκετά πληγωμένο το Μέγα Σπήλαιο «Τ’ Αϊ Γιωρκού» η πάλαι ποτέ διαλάμψασα Ιερά Μονή των Σπηλαίων.
Το σπήλαιο είναι γνωστό σε όλους του κατοίκους της Ερήμης και σε αρκετούς ανθρώπους των γύρω κοινοτήτων. Ιδιαίτερα είναι γνωστό σε εκείνους όπου τα κτήματα τους γειτονεύουν με αυτό αφού η σχέση τους με το σπήλαιο του Αγίου Γεωργίου ήταν και πρακτική. Ποιο συγκεκριμένα μερικά μέτρα πιο πάνω, βόρεια του σπηλαίου υπάρχει «Το βρυσί του Αϊ Γιωρκού» δηλαδή μια πηγή που αναβλύζει καθαρό και κρύο νερό το οποίο έχουμε ως Αγίασμα. Έπιναν από το νερό αυτό όταν εργάζονταν στα κτήματα τους, ιδιαίτερα δε τους καλοκαιρινούς μήνες όταν μάζευαν τα χαρούπια τους.
Η Προφορική παράδοση αλλά και τα ευρήματα που εντοπίστηκαν στο Σπήλαιο όπως π.χ. σταυρός, λειψανοθήκη, θραύσματα από αγγεία, νομίσματα κλπ, αποδεικνύουν ότι ο χώρος άρχισε να χρησιμοποιείται ως χώρος μοναχών και ασκητών γύρω στον 10ο με 11ο αιώνα.Εντός του σπηλαίου αναβρέθηκαν λαξεύματα τα οποία χρησιμοποιήθηκαν για την παρασκευή κρασιού. Όλα αυτά είχαν καλυφθεί με πέτρες και θραύσματα από αγγεία από τους μοναχούς κατά τη μετατροπή του σπηλαίου σε εκκλησιαστικό χώρο.
Οι Ερημίτες επέλεξαν το Σπήλαιο αυτό ως τόπο της εγκαταβίωσής τους λόγω του ερημικού τοπίου, του μεγάλου μεγέθους του και της πηγής που ήταν κοντά καλύπτοντας τις υδατικές τους ανάγκες.
Σήμερα γίνονται εργασίες αναστύλωσης της Μονής και τελούνται ακολουθίες καθ’ όλη τη διάρκεια του χρόνου με ιδιαίτερους πανηγυρισμούς στις μνήμες του Αγίου Γεωργίου δηλαδή στις 23 Απριλίου και στις 23 Νοεμβρίου ανάμνηση της Ευρέσεως του Λειψάνού του.
(*Φωτογραφίες από Στυλιάνα Ασσιώτου)