Ανέκαθεν το να χαζεύεις τον ουρανό και τη θάλασσα ήταν η αγαπημένη μου καταπραϋντική συνήθεια.
Από παιδιά καρφώναμε τα μάτια στο γαλάζιο πάπλωμα που καλύπτει τη Γη και παρατηρούσαμε αχόρταγα τα λευκά, βαμβακερά σχηματάκια να περνούν. Άλλοτε να διασχίζουν τον ουρανό βιαστικά σαν να τρέχουν να προλάβουν την εμφάνισή τους σε κάποιο άλλο μέρος του κόσμου, και άλλοτε με ήρεμο και χαλαρό τέμπο να μεταμορφώνονται στα πιο τρελά και ιδιαίτερα σχήματα, δίνοντας τροφή στη φαντασία εκατομμυρίων παιδιών.
Αλήθεια, υπάρχει τίποτα ομορφότερο και πιο καθυσηχαστικό από το να βλέπεις μια θάλασσα από σύννεφα να ξεδιπλώνεται πάνω από το κεφάλι σου;