Η ιστορία της Κύπρου μας μετράει πολλούς κατακτητές και, ως φυσικό επακόλουθο, ο καθένας από αυτούς έχει μπολιάσει τον τόπο μας με κομμάτια του δικού τους πολιτισμού, τόσο σε λαογραφικό όσο και σε αρχιτεκτονικό επίπεδο.
Με τη βοήθεια και του φυσικού περιβάλλοντός μας, τα ανθρώπινα αυτά έργα έχουν αλλοιωθεί με έναν τρόπο μοναδικό, που αφήνουν μια περίεργη γλυκόπικρη ανάμνηση της αρχιτεκτονικής μιας άλλης εποχής.
Αυτό ακριβώς ισχύει και με τα σημεία που εξερευνήσαμε και ανακαλύψαμε σε κάθε γωνιά του νησιού μας, τα οποία εντυπωσιάζουν με την επιβλητική μορφή τους και σε συνδυασμό με το φυσικό περιβάλλον, πλάθουν ένα σχεδόν μαγικό θέαμα.
Το γεφύρι του «Τζιελεφού», βρίσκεται στο δάσος Πάφου, κοντά στο τουρκοκυπριακό χωριό Άγιος Νικόλαος.
Χτίστηκε κατά τη διάρκεια της Ενετοκρατίας στην Κύπρο (μεταξύ 1489 – 1571), και ανήκει μαζί με άλλα δύο γεφύρια, (αυτό της Ελιάς και αυτό του Ρουθκιά) σε ένα σύμπλεγμα ενετικών γεφυριών που κατασκευάστηκαν για να εξυπηρετούν την πρόσβαση των τότε κατοίκων της περιοχής.
.jpg.aspx?width=500&height=421 "Enetika-Gefyria-Natural-Trail-(05).jpg")
Είναι κτισμένο πάνω από τον ποταμό Διάριζο και αποτελεί το μεγαλύτερο από τα μεσαιωνικά γεφύρια του νησιού. Έχουν δοθεί διάφορες ερμηνείες για την προέλευση του ονόματος του γεφυριού χωρίς όμως καμιά να έχει κατοχυρωθεί. Ίσως να προέρχεται από την αρχαία Ελληνική λέξη «Κέλεφος» που σημαίνει αδύνατος, άρρωστος και να συνδέεται με κάποιο περιστατικό ή πρόσωπο κατά τη διάρκεια της κατασκευής του.
Είναι κτισμένο από πέτρα προερχόμενη κυρίως από τον ποταμό. Σχηματικά, το γεφύρι είναι μονότοξο και στην νότια πλευρά του διακρίνεται αχνά ένας σταυρός χαραγμένος σε μια πέτρα.
Το γεφύρι αποτελεί κομμάτι της λεγόμενης «καμηλόστρατας» μαζί με τα άλλα δύο μεσαιωνικά γεφύρια της περιοχή. Η «Καμηλόστρατα» αποτελούσε για αιώνες την κύρια εμπορική οδό μεταφοράς χαλκού από το ορυχείο του Πέρα Πεδιού προς τα λιμάνια της Πάφου και της Πόλης.
.jpg.aspx?width=500&height=421 "Enetika-Gefyria-Natural-Trail-(07).jpg")
Η μεταφορά γινόταν με καμήλες μέχρι την Πέρα Βάσα, όπου και γινόταν επεξεργασία του μεταλλεύματος και από εκεί με άλογα έπαιρνε το δρόμο προς το λιμάνι. Το δρόμο χρησιμοποιούσαν και οι περαστικοί καθώς και οι έμποροι της τότε εποχής.
Στις άκρες του ποταμού, φαίνεται να υπάρχει ένας πεπλατυσμένος χώρος που ίσως χρησίμευε σαν χώρος αναμονής, αφού κατά την περίοδο της ενετοκρατίας, ο δρόμος παρουσίαζε έντονη δραστηριότητα. Πιστεύεται ότι αποτελούσε και την σύνδεση της Πάφου με τις υπόλοιπες επαρχίες, ενώ παράλληλα εξυπηρετούσε τις ανάγκες των κατοίκων της περιοχής συνδέοντας τα χωριά της δυτικής όχθης με τα χωριά της ανατολικής.
.jpg.aspx "Enetika-Gefyria-Natural-Trail-(10).jpg")
Λίγο πιο κάτω ο ποταμός Διάριζος καταλήγει στο Φράγμα Αρμίνου σχηματίζοντας ένα ανεπανάληπτης ομορφιάς τοπίο. Αξίζει τον κόπο να περπατήσεις κατά μήκος των όχθων του ποταμού και να παρατηρήσεις τη μεγάλη βιοποικιλότητα της περιοχής.
Λίγο πιο πάνω υπάρχει και ο εκδρομικός χώρος της Πέρα Βάσας για τους λάτρεις των εξορμήσεων μετά φαγητού. Η ροή του ποταμού κατά την χειμερινή περίοδο είναι αυξημένη γι' αυτό καλό θα ήταν να είσαιπροσεκτικός κατά την παραμονή σου στο χώρο!
Η περιοχή "Πέτρα του Ρωμιού" είναι μία από τις ομορφότερες ακτογραμμές της Κύπρου, όπου σύμφωνα με τη μυθολογία, η Αφροδίτη αναδύθηκε από τα κύματα.
Η ονομασία "Πέτρα του Ρωμιού" (δηλαδή η πέτρα του Έλληνα) σχετίζεται με τον Διγενή Ακρίτα, θρυλικό βυζαντινό ήρωα, ο οποίος, σύμφωνα με το θρύλο, κράτησε τους Σαρακηνούς Άραβες που ετοιμάζονταν για λεηλασία στον κόλπο με την απίστευτη δύναμή του (7ος-10ος αιώνας).
Λέγεται ότι με το ένα χέρι πιάστηκε από την οροσειρά της Κερύνειας, σχηματίζοντας με αυτόν τον τρόπο τον "Πενταδάκτυλο", τις πέντε βουνοκορφές, ενώ με το άλλο χέρι σήκωσε έναν τεράστιο βράχο και τον πέταξε στη θάλασσα εναντίον των Σαρακηνών που προσπαθούσαν να δέσουν.
Η περιοχή οφείλει στο βράχο αυτόν το όνομά της, ο οποίος υπάρχει ακόμα και είναι σημείο μαγνήτης για τουρίστες αλλά και ντόπιους.
Το Κάστρο της Λεμεσού αποτελεί μεσαιωνικό κτίσμα. Το σημερινό κάστρο κτίστηκε το 1590 περίπου, κατά τη τουρκοκρατία πάνω σε προγενέστερα κτίσματα, άγνωστης χρονολογίας οικοδόμησης.
Βρίσκεται στην καρδιά της παλιάς πόλης, λίγο πιο πάνω από το παλιό λιμάνι. Σύμφωνα με την παράδοση, είναι εδώ που ο Ριχάρδος ο Λεοντόκαρδος παντρεύτηκε τη Βερεγγάρια της Ναβάρρας και την έστεψε Βασίλισσα της Αγγλίας το 1191. Τα οχυρωτικά τείχη παρουσιάζουν μεγάλο αρχαιολογικό ενδιαφέρον και υπάρχουν σκέψεις ότι ήταν κομμάτια από πολύ μεγαλύτερο κάστρο.
Από αρχαιολογικές έρευνες που έγιναν στο χώρο, φαίνεται ότι το κάστρο κτίστηκε πάνω από μια παλαιοχριστιανική βασιλική (4ος-7ος αι. μ.Χ.) και ένα μεσοβυζαντινό μνημείο (10ος-11ος αι. μ.Χ.). Άλλα ευρήματα μαρτυρούν την ύπαρξη ενός σημαντικού ναού, πιθανώς του πρώτου λατινικού καθεδρικού της πόλης.
Από την τουρκοκρατία και μέχρι το 1940 το Κάστρο χρησιμοποιείτο ως φυλακή. Όταν ιδρύθηκαν οι Κεντρικές Φυλακές στη Λευκωσία, το Κάστρο της Λεμεσού δόθηκε στο Τμήμα Αρχαιοτήτων και χρησιμοποιήθηκε ως Επαρχιακό Αρχαιολογικό Μουσείο Λεμεσού από το 1948 μέχρι το 1964, οπότε παραχωρήθηκε στην Εθνική Φρουρά λόγω των διακοινοτικών ταραχών. Από το 1987 μέχρι σήμερα φιλοξενεί μέρος της Μεσαιωνική Συλλογής του Κυπριακού Μουσείου.
Η ακριβής ημερομηνία της κατασκευής του κάστρου δεν είναι γνωστή. Σύμφωνα με τον Etienne de Lusignan, χτίστηκε το 1193 από τον ιδρυτή της δυναστείας των Λουζινιανών, Guy de Lusignan, αλλά η πρώτη επίσημη αναφορά του κάστρου χρονολογείται στο 1228, κατά τη διάρκεια της ανάμιξης του Frederic II της Γερμανίας στις υποθέσεις της Κύπρου. Μέσα στα χρόνια το κάστρο υπέφερε από επιθέσεις διαφόρων εισβολέων, αλλά έπαθε μεγαλύτερες ζημιές και από σεισμούς του 1567 και του 1568. Τέλος στο 1590, οι Οθωμανοί ξανάχτισαν το κάστρο στην αρχική μορφή του. Το αρχικό κάστρο ήταν μεγαλύτερο από το μεταγενέστερο, στο οποίο ενσωματώθηκαν κάποια κομμάτια από το παλιότερο κτίριο, όπως οι δύο μακρόστενες αίθουσες του ισογείου.
Η φυσική γέφυρα του Κόρακα είναι αντικειμενικά ένα αριστούργημα του καλύτερου δημιουργού, της φύσης! Χρειάστηκαν πάρα πολλά χρόνια για να διαβρωθεί ο σκληρός βράχος και να δημιουργηθεί μια γέφυρα πάνω από την θάλασσα.
Βρίσκεται στον δρόμο προς το εκκλησάκι των Αγίων Αναργύρων και αποτελεί μέρος στο μονοπάτι της φύσης «θαλασσινές σπηλιές».
Έχει μια πραγματικά απίθανη ομορφιά, που ποτέ κανείς δεν θα μπορέσει να αντιγράψει. Δυστυχώς, η διάβρωση των θεμελίων της γέφυρας είναι σε τέτοιο προχωρημένο βαθμό που αρκεί ένας δυνατός άνεμος ή μια νεροποντή και το μνημείο της φύσης θα καταλήξει στην θάλασσα.
Αποτελεί σύμβολο και σήμα κατατεθέν για ολόκληρη την χερσόνησο του Κάβο Γκρέκο και του εθνικού δασικού πάρκου της περιοχής.
Το κάστρο και το λιμανάκι βρίσκονται στην Κάτω Πάφο. Λένε πως το κάστρο χτίστηκε από τους βυζαντινούς σαν οχυρό για την προστασία του λιμανιού. Πλέον χρησιμοποιείται για πολιτιστικές εκδηλώσεις που πραγματοποιούνται κάθε χρόνο τον Σεπτέμβριο.
Έχει ανακηρυχθεί διατηρητέο κτίριο από το 1935 και αποτελεί το σύμβολο της πόλης της Πάφου. Στο κάστρο κατά καιρούς γίνονται αρχαιολογικές ανασκαφές.
Το κάστρο έχει μόνο μια είσοδο στην ανατολική πλευρά του και πολύ μικρά παράθυρα. Το κύριο μέρος του είναι ένας μεγάλος τετράγωνος πύργος που έχει στη μέση μια εσωτερική αυλή. Οι Ενετοί απογύμνωσαν το κάστρο το 1570 για να μην μπορέσουν οι Οθωμανοί, που κατέκτησαν το νησί, να το χρησιμοποιήσουν.
Σύμφωνα με μια Τουρκική επιγραφή τοποθετημένη πάνω από την είσοδο, οι Οθωμανοί ξαναχτίσανε το κάστρο το 1780. Εκεί κοντά βρίσκονται και τα ερείπια ενός δεύτερου κάστρου, που πιθανόν να χτίστηκε την ίδια περίοδο.
Εκεί είναι ο ιδανικός τόπος να απολαύσεις τον καφέ αλλά και το φαγητό σου, στα ποικίλα εστιατόρια και καφετέριες που θα βρεις τριγύρω.
Πολλοί τουρίστες, αλλά και ντόπιοι, προτιμούν τη συγκεκριμένη περιοχή για να περάσουν τον χρόνο τους ευχάριστα με μια χαλαρή βόλτα.